Valgarður Guðjónsson

Það hefur verið nokkur umræða um hvers kyns kukl síðustu daga. Það eru óþrjótandi „reynslusögurnar“ af hinum og þessum töfralækningum.

Nú get ég að vissu leyti skilið fólk sem ekki fær svör eða lækningu eftir hefðbundnum leiðum. Fyrir því geta verið mismunandi ástæður. Við sumum sjúkdómum er einfaldlega ekki til (þekkt) lækning. Greining getur verið flókin og læknar eru auðvitað mismunandi, eins og aðrar starfstéttir. Fyrir utan nú það að jafnvel þeir bestu geta gert mistök.

Sögurnar eru nokkuð einsleitar, fólk leitar til læknis og fær ekki lausn strax. Þá freista margir þess að fara næst til kuklara. Og viti menn, smám saman lagast heilsan. Þess vegna er erfitt að átta sig á því að það að gera nákvæmlega ekki er jafn áhrifaríkt. Það sem gleymist kannski oft er að líkaminn er ágætlega þróaður í að „lækna“ sig sjálfur.

Svo flækist málið enn frekar þegar samhliða kuklinu er til dæmis ráðlagt að breyta mataræði og auka hreyfingu, sem eitt og sér getur oft hjálpað til, sérstaklega til lengri tíma.

Nokkuð hefur verið gagnrýnt á undanförnum árum það fyrirkomulag sem er í gildandi lögum að konur skuli ekki hafa kosningarétt. Fram kom í yfirlýsingu frá Jafnréttisstofu 1. desember 1908 að það væri tæpast í samræmi við jafnréttislög og bann þeirra við mismunun á grundvelli kyns að kyn ráði því alfarið hvort einstaklingur hafi kosningarétt. Einnig taldi Jafnréttisstofa að ekki væri að sjá að það fælust í því neinir hagsmunir, hvorki fyrir konur né aðra, að konur hafi ekki kosningarétt. Nefndin ræddi þessi álitamál en sambærileg sjónarmið komu fram hjá nokkrum umsagnaraðilum. Jafnframt töldu einstakir umsagnaraðilar að betur færi á því að konur hafi kosningarétt því að annars væri verið að grafa undan getu þeirra til að taka sjálfstæða ákvörðun. Meiri hlutinn hefur fullan skilning á slíkum sjónarmiðum og telur rétt að haldið sé áfram að skoða þessi álitaefni. Meiri hlutinn telur hins vegar öðru fremur mikilvægt að tiltöluleg sátt sé um þau viðkvæmu mál sem hér um ræðir og leggur því ekki til breytingar í þessa veru að svo stöddu.

Svo þarf bara að skipta út kosningarétti kvenna fyrir (sjálfvirka) skráningu barns í trúfélag til að sjá að við erum kannski ekkert svo langt komin í sjálfsögðum mannréttindum.

Meirihluti allsherjar- og menntamálanefndar Alþingis tekur undir sjónarmið Jafnréttisstofu að það sé samræmist ekki jafnréttislögum að skrá nýfædd börn í trúfélög.

Eins tekur nefndin fullt mark á þeirri skoðun umsagnaraðila að ekki sé rétt að skrá börn í trúfélög og að engir hagsmunir séu í því að skrá barn í trúfélag. Það eru sem sagt engin rök fyrir því að skrá börn í trúfélög. Ekkert sem mælir með því, en margt sem mælir á móti.

Samt skrifar meirihluti nefndarmanna undir það álit að ekki sé rétt að breyta þessu að sinni.

Þarna eru meira að segja þingmenn sem ég hef haft talsvert álit á, geta tekið rökum og gefi engan afslátt af mannréttindum.

Ég er kannski eitthvað undarlegur þegar kemur að auglýsingum – eins og svo mörgu  öðru.

Ég dett eiginlega oftast út þegar auglýsingar byrja í sjónvarpinu, fletti hratt yfir heilsíðu- eða opnuauglýsingar í blöðum og tek lítið eftir auglýsingum á vefsíðum.

Auðvitað geta komið ágætis ábendingar um nýjar vörur eða gott tilboð. Og það er svo sem allt í lagi ef menn koma sér að efninu.

Það sem ég skil ekki er hvernig nokkrum manni dettur í hug að einhverjar væmnar sögur af fólki, skræpóttir skríkjandi leikarar eða áferðafallegar landslagsmyndir verði til að ég kaupi einhverja vöru eða skipti við eitthvert fyrirtæki. Þetta eru einfaldlega marklausir langhundar sem gera ekki annað en mögulega fara í taugarnar á mér.

Kannski er ágætt markmið að taka nú eftir hvaða fyrirtæki þetta eru og setja sér að versla ekki við þau. Ég vil í öllu falli ekki koma þeim skilaboðum til þeirra, í verki, að óþolandi auglýsingar virki. Mitt lóð á vogarskálarnar er ekki þungt, svona eins og eitt atkvæði í kosningum. En ég ætla að minnsta kosti að gera mitt.