Það rifjast upp saga af fjölskyldu í litlu þorpi.
Einn nágranninn, Tinni P., nokkuð vel stæður og þekktur ofbeldismaður, réðist inn til fjölskyldunnar, byrjaði reglulega að ræna og rupla og beita grófu ofbeldi.
Flestir aðrir í nágrenninu reyndu að koma til hjálpar en það var erfitt að eiga við ofbeldismanninn, enda vel stæður og átti nokkra vini í þorpinu, “vini” sem hann hafði undir hælnum.
Af þeim sem reyndu að hjálpa var ein fjölskylda hvað sterkust og gerði þokkalegt gagn. En fjölskyldufaðirinn féll frá og elsti sonurinn, Donni T., tók við.
Donni T. kenndi fjölskyldunni um að ráðist hefði verið á þau. Það væri á þeirra ábyrgð að þorpið myndi mögulega standa í ljósum logum. Það kom reyndar ekki fram hvernig hann komst að þessari niðurstöðu, en hann talaði fjálglega og af mikilli sannfæringu.
Svo fór Donni T. að heimta að fjölskyldan afhenti honum lífeyrisjóði og sparnað allra fjölskyldumeðlima. Donni T. var svo sem ekkert að lofa að koma í veg fyrir að fjölskyldan yrði fyrir frekari árásum og ránum, enda augljóslega fjölskyldunni að kenna að ráðist hefði verið á þau.
Sögusagnir um að Tinni P. hefði upplýsingar um Donna T. voru ekki að hjálpa til.. hvað þá sögusagnir um að Donni T. væri í vinnu hjá Tinna P.
Þegar fjölskyldan afþakkaði kostaboðið að afhenta allan lífeyrissparnaðinn hellti Donni T. sér yfir fjölskylduna, kallaði öllum illum nöfnum, sagði þau vanþakklát og illa til fara.
Annar nágranninn var eitthvað að benda Donna T. á að það væri nú ekki beinlínis fallegt að nýta sér neyð fjölskyldunnar til að sanka að sér eigum þeirra – og það án þess að nokkuð kæmi í staðinn.
Donni T. fór í smábarnafýlu og talaði ekki við þann nágranna aftur…
Valgarður Guðjónsson 